Demediysem de ima ettiğime eminim!
Yazmayalı 1 ayı geçmiş, yokluğumda iş hayatında bocalanmalar yaşanmış olabilir tabii normaldir! Ülkemizde olanlar malum, ortalık karışık, direnmek birçoğumuzun rutini oldu. Bir dönem "Sabah iş akşam direniş" sloganı dillerdeydi bildiğiniz gibi!
Değişim belki başladı, belki de başka bir dönemdeki değişimin temelleri atıldı sadece. Bunu şimdiden bilmemiz imkansız. Ama öğrendiğimiz bir şey var bence: Birlikte hareket etmenin dayanılmaz hafifliği! Evet hafiflik, çünkü yalnız olmadığınızı bilmek sizi güçlendirirken üzerinizde hissettiğinizi o ağırlığı da alır götürür. Artık sizi destekleyen birileri olduğunu, yalnız olmadığınızı bilirsiniz. Gördüğünüz haksızlığa karşı tek başınıza ses çıkarmak zorunda değilsinizdir artık, binlerce değişik ses aynı şeyi söyleyebildiğinizi farkedersiniz.
Velhasıl bence bu olaylar insanların istediklerinde birlik olabildiklerini keşfetmelerinin yolculuğu.
Neyse madem burdan biraz da iş hayatına bağlayıp bu yazıyı kısa keselim. Hepimiz iş hayatında haksızlıklara maruz kalıyoruz (belki de oldukça sık) Elbette her haksızlığa uğradığınızda ortalığı ayağa kaldırın demiyorum (çok sessiz de kalmayın haa, birazcık alttan ima iş görür bence) Ama öyle bir an gelir ki patron ses çıkarmadığınızı düşündükçe üstünüze daha çok yük koyar, işte o an birlik olabileceğinizi bilmelisiniz. En önemli gücünüz birlikteliğiniz.
O yüzden bırakalım bu birbirinin arkasından kuyu kazmaları, ayak kaydırmaları. İnanın bir basamak terfi etmek için birlik olmanın gücünü kaybettiğinize değmez. Gün gelir yanınızda duracak birini ararsınız. Bi onu bulacak olmanın hissettirdiği güven duygusu var, bi de hep yalnız mücadelenin verdiği ömürlük yorgunluk. Seçmek o kadar da zor değil aslında!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder